Par ili nepar reči o televiziji

Televizija (od grčke reči tele - daleko i latinskog glagola video, videre - videti, gledati, u bukvalnom prevodu: „gledanje na daljinu“, „daljinsko gledanje“) je telekomunikacijski sistem za emitovanje i primanje pokretnih slika i zvuka sa velikih daljina.[1] Ovaj pojam se odnosi na sve aspekte televizijskog programa i transmisije, takođe.

Televizija je elektronski sistem, pomoću koga optičku sliku i zvuk pretvaramo u elektronske signale, koji se prenose do prijemnika, gde se pretvaraju u optičku sliku i zvuk.

Prvi put je reč televizija upotrebljena 1900. godine, na međunarodnom kongresu u Parizu, u delu „Električna televizija“ Perskog, a u gotovo isto vreme jedan francuski bibliotekar je grupišući radove koji se odnose na električno prenošenje slike na daljinu upotrebio isti izraz „televizija“. Iako je ovaj izraz u suštini netačan (budući da je televizija prenos i slike i zvuka, dakle prisutan je i element slušanja), opšte je prihvaćen i bilo ga je nemoguće promeniti.[2]

Televizija je postala komercijalno dostupna u gruboj eksperimentalnoj formi tokom kasnih 1920-tih. Nakon Drugog svetskog rata, poboljšani oblik televizije je popularizovan u Sjedinjenim Državama i Britaniji, i televizijski aparat se ustalio u kućama, preduzećima, i institucijama. Tokom 1950-kih, televizija je postala primarni medijum za oblikovanje javnog mnjenja.[3] Tokom 1960-tih, televizija u boji je zadobila popularnost u SAD i taj trend su sledile druge razvijene zemlje. Dostupnost medija za čuvanje podataka kao što su VHS (1976), DVD (1997), i Blu-ray diskovi visoke rezolucije (2006), omogućio je gledaocima da koriste televizijski aparat za gledanja snimljenog materijala poput filmova i televizijskih programa. Krajem prve decenije 2000-tih s tranzicijom na digitalnu televiziju je znatno porasla popularnost televizije. Od 2010, sa dolaskom pametne televizije.[4] Internet televizija je dovela do dostupnosti televizijskih programa na Internetu putem servisa kao što su na primer Netflix, iPlayer, i Hulu.

Godine 2013, 79% domaćinstava širom sveta je posedovalo televizijski aparat.[5] Zameana glomaznih ekrana sa visoko voltnim katodnim cevima (CRT) sa kompaktnim, energijski efikasnim, ravnim panelima poput plazma displeja, LCD (koji su fluorescentno pozadinski osvetljeni i LED), i OLED displejima je bila značajna hardverska revolucija, koja je počela sa penetracijom potrošačkog marketa kompjuterskih monitora krajem 1990-tih i ubrzo se proširila na TV aparate tokom 2000-tokom. Nakon 2010, većina TV aparata u prodaji ima ravan panel, uglavnom LED. Više TV proizvođača je najavilo prestanak proizvodnje CRT, DLP, plazma, i čak fluorescentno pozadinski osvetljenih LCD aprata sredinom 2010-tih.[6][7][8] Očekuje se da LED budu postepeno zamenjeni OLED monitorima u bliskoj budućnosti.[9] Vodeći proizvođaći su takođe najavili da će u sve većoj meri proizvode pametne TV aparate tokom sredine 2010-tih.[10][11][12] Očekuje se da će pametni televizori postati dominantna forma televizijskih aparata do kraja 2010-tih.

Televizijski signali su inicijalno bili distribuirani samo kao zemaljska televizija po uzoru na sisteme za emitovanje radio programa. Zemaljska televizija koristi transmitere koji odašilju televizijski signal na datoj radio frekvenciji velikom snagom do individualnih televizijskih prijemnika. Osim originalnog metoda zemaljske televizije, televizijski signali su takođe distribuirani putem koaksialnog kabla ili optičkih vlakana, satelitskih sistema i preko Interneta. Do ranih 2000-tih, televizijski signali su transmitovani kao analogni signali, ali je ubrzo većina zemalja prešla na digitalne signale, i očekuje se da će prelaz biti okonćan širom sveta do kraja 2010-tih.